Χρόνια μακριά απ’ το κάδρο σου
κατέληξα να μετρώ δευτερόλεπτα των μαλλιών σου
να χαϊδεύω τις άκρες του σεντονιού
στην αδράνειά τους.

πεζοδρομήθηκαν τα όνειρα
από `να σημείο στίξης σου
Λεπτές άκρες ερήμωσης
κρέμονταν στο μέτωπό σου
Ποίηση η κούρασή σου.

Εκεί άρχιζε το σκοτάδι να μιλά:
Ένα σακούλι κόκαλα είσαι
να συντηρείς τις απορίες μου
θα χαθείς αν με περπατήσεις.

Και έκλεινα τις κουρτίνες
Κι έκλεινα τον εαυτό μου
Και σ’ έκλεινα έξω απ’ την αντοχή μου
πριν κλείσω το φως.

Αδιέξοδος ο κυβισμός της ύπαρξης.