Ήταν ωραία όλ’ αυτά, μια περιδιάβαση.

Όταν ηλίου βασιλεύοντος δυνάμωνε η μάχη πέρα στο
καντόνι των Ρωμιών αυτός υπνοβατούσε ονειρευόμενος
μια βίζιτα στη βίλα στα περίχωρα Πίσω του κάποιος
γύρισε τη στρόφιγγα και μέσα από τη μπαλκονόπορτα
ρυάκισε το φως μακριά από τις ενοχλητικές
φωτοβολίδες Έξω στα θάμνα γυάλιζε αθόρυβα η πηγή
Ήταν σαν ένας μαύρος σκύλος που όρθωνε το τρίχωμα
του κι άφριζε γαβγίζοντας και πότε-πότε όταν
ξυπνούσε έδειχνε τα δόντια του με ξαφνικές αναλαμπές
στα σκοτεινά Τον φανταζόμουν πιο πολύ παρά τον
έψαχνα στη διαμαντένια πάχνη του νησιού Κι άκουγα
πίσω του τη γλώσσα του κυρίου του "Ήρεμα Ρύαξ!"
"Όλ ράιτ Ρέξ!" Κι ύστερα με θολά νερά κι ανάκατα
γαβγίσματα στ’ αντιπρανή του ύπνου να μπερδεύει την
ηχώ τους "Ρύα-Ρέξ!" και πάλι "Ρυαρέξ!" ως την
αυγή Απτόητος απ’ τις ρωμαίικες ριπές φτασμένες
τώρα μ’ άλματα στα διπλανά τετράγωνα Με το `να χέρι
του κρατούσε μιαν ατέλειωτη αλυσίδα με μονόγραμμα
σκυλιού κι όταν δοκίμασε να τη μαζέψει δεν την πρόλαβε
κι ένοιωσε να τον ζωνει ο κρύος καταρράχτης με
τα παγωμένα δόντια ολόγυρα του αφρίζοντας Τότε τον
είδα ν’ αλαργεύει από τη βίλα των θαυμάτων και τον
γνώρισα Ήταν τω όντι ο γνωστός μας διπλωμάτης
κύριος Ρυαρέξ και καταπόδι πίσω του ο πιστός του
υπογραμματέας ίδια μούρη σαν μπουλντόγκ που μετα-
κόμιζε από την πληκτική μας αποικία οριστικά
εξαντλημένος επιτέλους από τόση ονειροφαντασία
και έμπνευση.