Μία χήρα, ποῦ ὁλόκληρο
τὸν ἄγριο χειμῶνα
κλεισμένη παράδειρε
σὲ φτώχειας ἀγῶνα,
μαρτιάτικη μέρα
νὰ μάσῃ δύο λάχανα
ἐκίνησε πέρα.

Γελοῦσε στὰ μάτια της
θεοστήριχτη ἐλπίδα·
μία μόνη τὰ θόλονε
μεγάλη φροντίδα,
γιατ’ εἶχε ἀφημένα
τὰ δόλια παιδάκια της
γυμνά, πεινασμένα.

Ψιχάλα τῆς ἔβρεχε
καὶ ροῦχα καὶ σῶμα,
τὴν ὥρα ποῦ μάζευε
τὸ πρόστυχο γιόμα·
καί, ἀντὶς νὰ βαραίνῃ
γι’ αὐτὸ μὲ τὴ μοῖρα της,
τραγούδαε σκυμμένη:

- Μ’ ἀρέσεις, Μαρτάκη μου!
Ἐκεῖ ποῦ δακρύζεις,
μὲ ἀχτίνας χαμόγελο
τὰ σύγνεφα σχίζεις·
χωρὶς νὰ δειλιάσω,
στὴ φτώχεια, στὴ θλίψη μου
ζητάω νὰ σοῦ μοιάσω. -

Μὲ μιᾶς, ἐνῷ διάλεγε
βλαστάρι βλαστάρι,
ὀμπρός της ἐφάνηκε
ὡραῖο παλληκάρι,
ποῦ, ὡς κάμπου γρασίδι,
τὰ ροῦχα εἶχε πράσινα,
γιομάτα πλουμίδι.