Τοῦ ξένου τὸ πρόσωπο
συχνάλλαζε χρῶμα·
δακρύζαν τὰ μάτια του,
κ’ ἐγέλαε τὸ στόμα,
ποῦ ἐσκόρπουνε μία
σταὶς αὔραις ὁλόγυρα
τερπνὴν εὐωδία.

- Δὲν εἶναι, τῆς φώναξε,
καιρὸς γιὰ τραγοῦδι·
ν’ ἀφήκῃς τὸ μάζωμα·
εἶσ’ ὅλη μουσγοῦδι.
Ἐγὼ τὸ σακκί σου
γιομίζω, πολύπαθη·
τραβήσου, τραβήσου! -

Μ’ ἐκεῖνο στὸν ὦμο του
νὰ γύρῃ κοντά της
πολληώρα δὲν ἔκαμε
ὁ ξένος διαβάτης·
καί, πρὶν αὐτὴ μάθῃ
ποιὸς ἦταν, ποῦ πήγαινε,
σὰν ἴσκιος ἐχάθη.

Θωρῶντας ὁπὤφυγε
ὡς εἶχε προβάλῃ,
ἐπῆρε τὸ δρόμο της
ἡ δύστυχη πάλι·
καί, ἂν ἥλιος γελοῦσε,
ἢ γνέφι τὴν ἔβρεχε,
γλυκὰ τραγουδοῦσε:

- Μ’ ἀρέσεις, Μαρτάκη μου!
Ἐκεῖ ποῦ δακρύζεις,
μὲ ἀχτίνας χαμόγελο
τὰ σύγνεφα σχίζεις·
χωρὶς νὰ δειλιάσω,
στὴ φτώχεια, στὴ θλίψη μου
ζητάω νὰ σοῦ μοιάσω. -