Καὶ τόσα σοφίζεται
στὸ νοῦ της, καὶ τόσα
τῆς λέει γλυκομίλητα
μὲ ἀκούραστη γλῶσσα,
ποῦ, πρίχου τριάντα
στιγμαὶς ἀπεράσουνε,
μαθαίνει τὰ πάντα.

Πάει σπίτι της ἔπειτα
καί, ἀλλάζοντας, βάνει
σχισμένα ποδήματα,
παμπάλαιο φουστάνι,
καὶ παίρνει, ὡς ν’ ἀφήκῃ
τὴ θύρα ἑτοιμάζεται,
χοντρὸ δοκανίκι.

Σακκὶ παραμάσχαλα
βαθύπλατο παίρνει,
σκεβρόνει τὴ ράχη της,
τὸ πάτημα σέρνει·
μόν, ὅποτε βρέχει,
ὀμπρὸς ἀναγκάζεται
σὰ σκύλλα νὰ τρέχῃ.

Καὶ σκούζει θυμόνοντας:
Μὲ ψεύτικη ἀχτῖνα
ἐδῶ μὲ κατάφερες,
κακόπιστε μῆνα!
Θὰ ἐκέρδιζε ἡ πλάση,
ἂν ἤθελ’ ὁ Ὕψιστος
γιὰ πάντα σὲ χάσῃ. -

Ἐβγῆκε στὸ ξέφωτο
μὲ τοῦτα καὶ μ’ ἄλλα,
κ’ ἐκεῖ ποῦ τρωγότουνε
γιὰ λίγη ψιχάλα,
σὰν ἄστρο ἀπ’ τὰ ὄρη
στὸν κάμπο ἐρροβόλησε
τὸ πράσινο ἀγῶρι.