Ό,τι μπόρεσα ν’ αποχτήσω μία ζωή από πράξεις ορατές για όλους,
επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ
σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου `δωκεν η Ποίηση:
Να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο,
ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.

δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει
κανείς να σημειώνεται μέσα στη "στιγμή" όταν καταφέρει να την ανοίξει
και να της δώσει διάρκεια. οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνεται Χάρις
και η Χάρις άγγελος η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή Ευτυχία.

με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών,
αύρες βασιλικού και συριγμούς υπόκωφου Παραδείσου.