Ο Οδυσσέας θα γύρναγε, ήταν γραπτό
και το γνώριζε.
Δεν τον νοιάζαν οι περιπέτειες,
τα κόκκινα ψάρια,
δεν τον ένοιαζαν οι πνιγμοί, οι κίνδυνοι τα θηρία,
ο λαιμός της γυναίκας
στα χείλη του.

Δεν τον ένοιαζε όλη αυτή η ξεγνοιασιά του χαμένου.

Ήξερε πως θα γύρναγε. Είχε κύμα,
ήταν ολότελα χαμένος, μα ήξερε πως θα `ρθει ο καιρός.

Εγώ όμως, ο Ελπήνορας,
που δε γνωρίζω

πηγαίνω πάλι στο κάγκελο
κοιτώ τ’ ακίνητα δέντρα
κοιτώ το κατακάθι της βροχής
στις στέγες
κοιτώ το μολύβι στα χέρια μου
με κοιτούν σαν νεκρό
τα σπουργίτια.