Καπνόν αναθρώσκοντα
μέσα από θάλασσες δακρύων
σε ξένο ορίζοντα να διακρίνω αδυνατώ
πατρίδα

δεν είναι αυτή η πόλη που με γέννησε
σ’ άλλη διάσταση εκείνη ταξιδεύει
ακέραια με τα σκυθρωπά της μέγαρα
με τα τουρκόσπιτα και τα φτωχόσπιτα
με φύλακες τα κάστρα της και τους νεκρούς της
κι ένα βαρδάρη απ’ την πηγή του χρόνου
να αλυχτά απροσκύνητος στα καλντερίμια της

κάποιος για πάντα χάθηκε στ’ αλλότριο πλήθος
τον παραπλάνησε η νοσταλγία της ακτής
ο πόνος της ματιάς που υπήρξε.