Βωμὸς τὸ μνῆμα γίνεται,
σά, μὲς το κρύο του χῶμα
ψυχὴ μεγάλη ἀφίνοντας
τ’ ἀναπαμένο σῶμα,
ἔθνος ἑνόνει ὁλόκληρο
στοῦ χάρου τὸν καϊμό.

Ὡραῖο τῆς γῆς σου καύχημα,
τάχα μ’ ἀνδρεία καὶ γνώση
μαζὶ τὰ σκόρπια τέκνα της
δὲν εἶχες πρώτα ἑνώσῃ;
Ἄχ! πότε αὐτὰ σοῦ γύρεψαν
καὶ τέτοιο νέο δεσμό;

Μία μόνη θλίψη ἀμέτρητα
στήθη γενναῖα συντρίβει·
καί, ἀπὸ τὰ πλούσια μέγαρα
στὸ ταπεινὸ καλύβι,
μία κλάψα, ἕνα παράπονο
μὲ τ’ ὄνομά σου ἀκοῦς.

Λίγαις, ἀλήθεια, ἡ μέραις σου
ἂν ἀριθμοῦνται μόναις·
ἀλλ’ ἡ ζωή σου ἐβάσταξε
χρόνια πολλά κ’ αἰώναις,
ὅταν τὸ θαῦμα πὤκαμες
ξαναμετρήσῃ ὁ νοῦς.

Αἷμα εἶχε τρέξῃ ἀνώφελα·
βασίλευε ἡ τρομάρα·
καὶ σὺ τὸ σκῆπτρο, πὤπεσε
στὴν ἄτυχη Νοβάρα,
μὲ θάρρος ἀνασήκωσες
ψηλὰ στὸν οὐρανό.

Κ’ ἡ ἁγνὴ καρδιά σου ὡρκίστηκε
ἐλεύθερη καὶ μία
νὰ κάμῃς, ὦΤρισένδοξε,
τὴν ἴδιαν Ἰταλία,
ποῦ, χωρισμένη, ἐλάχτιζε,
πάλε σε νέο ζυγό.