Τὸν ἴσιο δρόμο ἀλάθευτα
μὲ τέτοια ἐπῆρες γνώμη,
καὶ στὸ μακρὺ ταξείδι σου
πάντα ἦταν ἄστρο ἡ Ρώμη·
ἄχ! τώρα ἐκεῖ ἀναπαύεσαι
στὸν ὕπνο τοῦ Χριστοῦ.

Σοῦ πρέπει ὁ τόπος· γύρω σου
τόσα τῆς τέχνης ἔργα,
τόσα μνημεῖα σοῦ πρέπουνε·
κ’ ἡ ἀπόχηρη Σουπέργα
παρηγοριέται, ἀκούοντας
ποῦ θὰ κοιμᾶσαι αὐτοῦ.

‘Σ ὅποια στεριὰ καὶ θάλασσα
τῆς οἰκουμένης τρέχει,
φτωχὸς δὲ βρίσκετ’ ἄνθρωπος
ἐλπίδα νὰ μὴν ἔχῃ
μὲ τ’ ἀκριβά του λείψανα
μία μέρα νὰ κλειστῇ.

Ὦ μέγα τῆς πατρίδας σου
χρυσοστεμμένο θῦμα,
σὺ τῶν προγόνων ἄφηκες
ἔρμο ἀπὸ σὲ τὸ μνῆμα,
τὶ αὐτὸ ἡ θλιμμένη ἐζήτησε
τῆς Ἰταλίας φωνή.

Τὸ θεῖο σου πνεῦμα ἐγιόμιζε
τ’ ἄθλια τ’ Οὐμβέρτου στήθη,
σὰν ὁ γενναῖος, δακρύζοντας,
νὰ τῆς εἰπῇ ἀγροικήθη:
Ἂς θάψῃ ἡ πρώτη χώρα σου
τὸν πρῶτο Βασιλιᾶ!

Στὴν ἴδια γῆ ποῦ σβήστηκες,
χρυσὴ τῆς γῆς σου ἀχτίδα,
τοῦ σκλάβου ἀπὸ τὸν ἵδρωτα
δὲ θἄχῃς πυραμίδα·
μνημεῖο γιὰ σὲ λαμπρότερο
τ’ ἄστρα θὰ ἰδοῦν ψηλά.

‘Σ αὐτὸ ποθάει τὴν πέτρα του
κάθε Ἰταλός νὰ φέρῃ·
καὶ γενεαὶς ἀμέτρηταις,
μέσ’ ἀπὸ ξένα μέρη,
τὸ γόνα ὀμπρὸς νὰ κλίνουνε
μὲ σεβασμὸ θὰ ίδῇς.

Ἐγώ, ποῦ, ἐκεῖθε ξέμακρα,
γιὰ σὲ τολμάω καὶ γράφω,
ἄλλο τραγοῦδι ἐγύρευα
στοῦ Ψαριανοῦ τὸν τάφο·
γι’ αὐτὸ κ’ οἱ δύο προβαίνετε
τώρα στὸ νοῦ μου ἐσεῖς.

Δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ σκῆπτρο σου,
ποῦ σὰν τὸν ἥλιο ἀστράφτει,
δὲν εἶναι ταπεινότερο
τ’ ἄγριο δαυλὶ τοῦ Ναύτη·
σᾶς βλέπω! - ἀγκαλιαστήκετε
μ’ ἀγάπη ἀδελφική.

Ἐκεῖθε πάνου, ὤ! κάμετε,
πνεύματα οὐράνια, θεῖα,
νὰ μείνουν `ς ὄμοιο ἀγκάλιασμα
Ἑλλάδα κ’ Ἰταλία,
ὅσο τ’ ὡραῖο σας ὄνομα
θὰ ἠχολογάῃ στὴ γῆ.