Εορτήν των Χριστουγέννων
Θεσσαλοί ελειτουργούντο
εις χωρίον μονωμένον,
εις απόκεντρον ναόν,
προσκυνούντες ένα μόνον,
τρισυπόστατον Θεόν!

Τελειών’ η λειτουργία
και χαρμόσυνοι εξήλθαν
χωρικοί, πλην αγγαρεία
τους προσμένει ποταπή
τον ναόν είχαν ζωσμένον
οπλοφόροι αγριωποί!

Εποχή μακράς δουλείας!
Ευπρεπώς ενδεδυμένος
ήλθε τότε νεανίας,
να ειδεί τους συγγενείς.
Δεν του είπαν "καλώς ήλθες",
δεν τον φίλησε κανείς!...

Με τη μάστιγα δαρμένοι
εις έν’ ρεύμα βορβορώδες
επερνούσαν φορτωμένοι
ωσάν κτήν’ οι χωρικοί!
Και ο νέος λυπημένος
τους εκοίταζεν εκεί.

Και ιδού τον πλησιάζει
βάρβαρος μαστιγοφόρος
και λοξά, λοξά κοιτάζει
και του λέγει με οργήν:
"Σκύψε κάτω και φορτώσου,
σκύψε, κτήνος, εις την γην!"

Ρίπτει πλήρες νομισμάτων
έν’ βαλάντιον ο νέος.
Αλλ’ ο βάρβαρος φρυάττων
τον ωθεί αγριωπά
και του δείχνει το φορτίον
και τη μάστιγα κτυπά.

Φορτωμένος σάκκον σίτου,
κολλημένος εις την λάσπην,
εσταμάτα κ’ η ψυχή του,
πνιγομένη εις τον θυμόν,
ένα έχυσε μ’ οδύνην
απ’ τα βάθη στεναγμόν.

Όσ’ οι κόκκοι του φορτίου,
τόσους όφεις θα σκορπίσω
εις τα σπλάγχνα του θηρίου,
που με νύχια σκληρά,
προ τριών μακρών αιώνων
μας σπαράττει τα πλευρά!

Και την αύριον με πήραν
και με ράσον καλογήρου
επλανάτο κρούων λύραν
με χορδάς μεγάλας τρεις
και χορδαί της λύρας ήσαν:
Δόξα, Πίστις και Πατρίς.

Ούτως ήρχισε να ψάλλει!
Κι εδυνάμωνε τον ψάλτην
ο θυμός, δι’ ου προσβάλλει
ο μικρός τους δυνατούς,
ο θυμός, που μεγαλώνει
του Θεού τους εκλεκτούς.

Αυτός έρριψε τους σπόρους,
όπου σήμερον ανθίζουν
αλλ’ απ’ άνδρας αιμοβόρους
εύρε βάσανα σκληρά
κ’ εκυλίσθη αιματωμένος
εις του Ίστρου τα νερά.

Διαβάται τώρ’ ακόμη
ασκεπείς στο Βελιγράδι
σκύπτουν και φιλούν το χώμα
και την άμμον της ακτής,
όπου έπεσεν ο Ρήγας
ο Τυρταίος ποιητής.