Βρεγμένη μέρα Κυριακή
μου άνοιξες να σου μιλήσω.

Φορούσα μαύρα από μικρή
πάνω στα χέρια μου
λόφους με περιστέρια ανηφόριζα.

Έβγαινε άσπρος ουρανός
και με νανούριζε
μια άνοιξη ορμούσε στο φουστάνι μου
μάτι σχισμένο της ντροπής
εβύθιζε το μεσημέρι.

Ίδρωναν ώρες δίσεκτες
με μια φουρκέτα η γιαγιά
ξεφλούδιζε το καλοκαίρι
περνούσε η σιωπή σαν άνεμος
και μάζευε τους μήνες, τις μέρες
τις Κυριακές που ξέχασα.

Τα χρόνια που έχω να σε δώ.