Ο κόκκινος ιβίσκος
σβήνει τελευταίος

μια ζωή σε περιμενει
να μάθεις γράμματα
αριθμούς
αποχρώσεις.

έχεις διαλέξει και βαστάς:

Τους πλησιέστερους φίκους
για την καλλιγραφία του πρωινού,

το περιποιημένο νεκροταφείο
που ανεβαίνει έως την κορυφή του λόφου
για τις ανάγκες της προοπτικής,

τη φυτεία του καουτσούκ
την αφήνεις ως συνήθως για το βάθος της σκηνής,

τα άνθη της κανέλας
είναι βέβαια ό,τι αρμόζει
για το περιθώριο της νοσταλγίας.

Απόγευμα των διαψεύσεων
στη λιμνούλα με τους γυρίνους

καθρεφτίζεται με τις ώρες
ο τρυφερός
ο μνησίκακος

χειμώνας

ένα ζευγάρι γαρδέλια
ακίνητα, με παρατηρούν:
Εξημερώνοντας παρελθόν,
σκάλισα, πότισα έως εδώ ματαιοδοξίες,
διδακτορικό στα λασπόνερα.

Δύσκολο, βαρύ πρωινό
ξεδιψάει όμως με τα πέταλα της βροχής
ο κοκκινολαίμης

αμέριμνος
ή μάλλον όχι.

Ένα κλαδί είναι ο κόσμος
και θα σπάσει
γι’ αυτό σε λίγο θα πετάξει

μήπως και σωθεί.

Στα χαμηλά κλαδιά του σφενταμιού
ένας κόρακας
δεν κρύβεται

μόνο αλλάζει το φως
σε πένθος.

Δύσκολα τις ξεχωρίζεις στο ημίφως

αλλά είναι εκεί
τρέμουν
επιζούν οι σουσουράδες
σαν λεπτεπίλεπτες
πολύπειρες

όπως οι σκανταλιές των μικρών παιδιών.

Μπήκε από ώρα στο δωμάτιο
μα δεν μπορεί να βγει
χτυπιέται
ματώνει στους τοίχους
τσακίζει τα υπέροχα φτερά του
δεν ξέρει από παγίδες και σχέδια θεού

οι τρίλιες της οδύνης

το βροχοπούλι μαθαίνει τρόμο.

Τα μπαμπού στο απομεσήμερο
φωνήεντα

εύηχο διαρκές παρόν

φόρμιγγες κυριολεκτούν
Λάο Τσε.

Τα πουλιά παρεμβαίνουν στις υποθέσεις των ανθρώπων.
Επιβάλλονται συχνά με τον τρόπο τους.

Τα φτερουγίσματα
οι φωνές
το τραγούδι τους
σκεπάζουν στο τέλος τα λόγια
τις πράξεις
ό,τι δηλαδή μας υπαγόρευσε μια σκοτεινή φύση.
Είναι αναμφισβήτητα η πλειονότητα.
Οι φρουροί των τάφων μας.

Βασιλίσκοι με τα κίτρινα λοφία
στη σκιά τους μεγαλώνει,
βλέπει από μικρή το αίμα,
τη φώτιση
κι άλλα θρέμματα πτερωτά

η άνοιξη.

Μάρτιος.

Βίαια,
απότομα
έτοιμα να ξεκολλήσουν τον καιρό
από τα ημερολόγια

ν’ ανέβουν στον ουρανό με πείσμα

τ’ αητομάχια.

Είναι πολύ κοντά,
βλέπω καθαρά τους λαιμούς,
τους τέλειους ρυθμούς

σε λίγο θα μ’ έχουν φτάσει

αλλά έχω σχεδόν πετύχει να δυσπιστώ
δε θέλω να με παρασύρουν πάλι
στον ουρανό τους,
-όσο ανυστερόβουλος κι αν φαίνεται-

οι γυπογέρακες.

Κατεβαίνει κι ανεβαίνει στο δέντρο
σαν φιλί σε γδαρμένο από τα χρόνια λαιμό

ξέρει απ’ έξω τα γυρίσματα του καιρού
και προσέχει τα παιδιά
να μην το πιάσουν για παιχνίδι
κατεβαίνει
κι ανεβαίνει το δέντρο
σαν ελπίδα
σαν δύναμη,
το πόσουμ.

Τα φλαμίνγκος ξαφνικά χαμηλώνουν
πάνω από τη λίμνη γυαλί
έτοιμα να βουτήξουν
στην ευωχία του τυχαίου

τα συγκρατεί τι όμως και για πόσο;

Σαν αναποφάσιστα τώρα
να δώσουν πολύ θάνατο.

Εκείνα τ’ άσπρα πουλιά χαμηλώνουν κι άλλο
γερανοί της Σιβηρίας,
οι αργυροτσικνιάδες των μεγάλων αποστάσεων

στο ειλητάριο του δικού μας ουρανού τώρα

δημότες της φυγής.

Κοιτάζει αλαφιασμένο το κλαδί του
φοβάται πολύ γιατί το ξέρει καλά
ποτέ δεν κάνει λάθος
ο τυφώνας ξεκίνησε ήδη απ’ το νότο
από τη μέση του ωκεανού αυτή τη φορά
κι έρχεται να το πνίξει

ακούει
βλέπει τα πάντα το ορτύκι
ώρες πολλές προτού συμβούν

γι’ αυτό και τρέμει τώρα
αλφάβητο του πανικού

μέσα στο μάτι του καιρού.

Πετούν κι όλας μακριά

μόλις που διακρίνονται
στην ομίχλη της παραλίας
θα έχουν στεγνώσει τα αίματα στα φτερά
στα ράμφη

ωριμάζουν μέσα στη γοητεία της αρπαγής
οι κορμοράνοι.

Τα χρώματα ντύνουν τα θηράματα με στοργή
η υπέρταση κομψότητα του απογεύματος

ένα γεράκι αγέρωχο
ανεβαίνει τον σιβυλλικό ουρανό

στα δέντρα
στα μονοπάτια
στο φρύδι του βουνού
γραφές πεπρωμένου

κάτω η Γουινέα του Ισημερινού, το Καμερούν

το γεράκι επιμένει όσο ποτέ άλλοτε
θέλει να δει,
να καρφώσει ζωή

η αξιοπρέπεια αυτής της πτήσης.

Αφήνει πίσω του σήμερα
ενα σημάδι στο χώμα
σαν αποχαιρετισμός
στο νόημα του κόσμου

το ρακούν.

Λόχμη από διήγημα, βιβλική και μαύρη

ο φασιανός σταμάτησε ν’ ακούσει με προσοχή
λέξεις που ηχούν σαν σπόροι
να πέφτουν στο πιάτο τ’ ουρανού.

Στα δρακόχορτα ένα ρίγος,
σα να κουνήθηκαν

μάλλον θα πέρασε η ζωή μας.

Δεν είναι πια το αδέσποτο
γιασεμί της ειλικρίνειας

ούτε βέβαια το άρωμα
ενός ανέμελου χθες

αλλά ο βρυχηθμός του λυκόφωτος.

Η τσίχλα έχει κι όλας κουρνιάσει
σε μια παράγραφο ερήμου
δικαιωμένη
άτρωτη.

Οι ερωδιοί σ’ αφήνουν να πλησιάσεις
με την άνεσή σου
είσαι άλλωστε ο ατροφικός,
ο άσχετος των πτήσεων.
Η ξέχειλη τάφρος σ’ εμποδίζει να τους φτάσεις.

Το απόγευμα βουτηγμένο στον αυθεντικότερο ίασπι
διαδηλώνει την υπεροπλία του.

Γίνεσαι στο μεταξύ κάτι άλλο
στην άκρη των μυστηρίων.
Ένας ερωδιός θα σε αναγγείλει σε λίγο

είσαι ήδη ένας ζωηρός κυπρίνος.

Όσο και να θέλει
όσο και να επιμένει
δεν μπορεί άλλο να κρυφτεί
σ’ αυτό το φύλλο με τις λέξεις
ο συκοφάγος από τη Μάνη

εξέχει
τρέμει το ράμφος
η ουρά του,
ένα παράπονο.

Το νεροπούλι ξαφνιάστηκε
αλλά ήταν μόνο η φωνή σου
σε αναγνώρισε αμέσως μέσα στις ψυχές-

γύρισε πάλι στα καλάμια του.

Λέει και ξαναλέει
η βρύση στο βατράχι να περιμένει λίγο ακόμη
αλλά εκείνο επείγεται
τρέμει
θέλει να ρουφήξει ει δυνατόν
τα πάντα

έτοιμο από ώρα
να κατεβάσει ακόμη και τον ουρανό
σε μια σταγόνα.

Έρχεται σχεδόν στο ύψος μου
βουτηγμένο στα σκουπίδια
στην άκρη της πλατείας
αναποδογυρίζει σημασίες πολιτισμού
κάτι να βρει να φάει
αλλά ήρεμο,
λες και πέρασε δύο φορές μέσα από την
αιωνιότητα
το μαραμπού.

Πάνω από τη λίμνη με τα τραγούδια,
στο Μεσολόγγι,
το αργό
σίγουρο πέταγμα του πελαργού

πάνω από τη λίμνη της Καστοριάς,
το ψιλοβρόχι να τονίζει λεπτομέρειες προθέσεων
φτερών

η ίδια επιβεβαίωση των μετεωρισμών αυτή τη στιγμή
πάνω από τη τεχνητή λίμνη του Θερινού Παλατιού
στα πρόθυρα του Πεκίνου

είναι ο πελαργός που μ’ εξετάζει αυστηρά
να δει αν θα μπορέσω ν’ αντέξω μεταφορές.