Σ’ ένα δωμάτιο στα Κάτω Πατήσια
γρίλιες μισάνοιχτες, φως ριγωτό,
σκόνη που ίπταται,
κουρτίνες παχύρρευστες κουρνιάζουν σαν κότες.
Σκιές ελλοχεύουν στις γωνίες
και ξετινάζονται τ’ απογεύματα
τραντάζοντας το χώρο.

Ένα κατακόκκινο τηλέφωνο που φωσφορίζει
κάθε που καλεί ο έξω κόσμος. Καλώδιο μακρύ
στο μωσαϊκό – κιτρινωπό με γκρι ψηφίδες –
απ’ τη μοκέτα στο σαλόνι στο διάδρομο
μέχρι και την κουζίνα
(μαρμάρινος μασίφ νεροχύτης παγωμένος,
κομμάτια φέτα στο σιφόνι της αποχέτευσης
μυρωδιά πράσινου σαπουνιού)
το φως απ’ το ψυγείο που ξέμεινε μισάνοιχτο.
Φωνή βουτύρου εν τη ερήμω.

Απ’ το παράθυρο, κεραίες τηλεόρασης μονολογούν
σαν τους τρελούς στο ίδρυμα, όλες μαζί,
μα κάθε μία σκούζει τα δικά της.
Και κάθε που πέφτει η νύχτα, τρίζουν τα τζάμια,
εξ αποστάσεως κίτρινοι διάλογοι,
μην κι ακουμπήσουν τις καυτές και παγωμένες λεωφόρους.
Κλειδώθηκαν οι άνθρωποι κι ακούνε τους δικούς τους".