Mein lieber Fritz,
άδικα περιμένεις.
θα κουραστείς με μένα, δε λυγίζω
ό,τι και να μου πεις
δε θα προδώσω.
Ό,τι κι’ αν σκαρφιστείς δεν το φοβάμαι
μήτε το πάτημα της μπότας σου
στα δάχτυλά μου,
μήτε και του τσιγάρου σου το σβήσιμο
στο μέτωπό μου
κι’ αν πεις για το ντουφέκι,
που εσύ τρέμεις μοναχά στ’ άκουσμά του
διόλου δεν το φοβάμαι.
Σου φαίνεται παράξενο,
mein lieber Fritz.
Τρέμεις μπροστά στο θάνατο
και δεν καταλαβαίνεις
πώς οι άλλοι δε φοβούνται,
τρέμεις μπροστά στο θάνατο
σαν τα παιδιά που τρέμουνε το Δράκο.
Εσύ που όλα τα ξέρεις
φαίνεται πώς δεν το `μαθές ακόμα
πώς πάνε χρόνια τώρα
πού πέθανεν ο θάνατος
στην Ιερουσαλήμ.
Mein lieber Fritz,
αδελφέ μου, μη φοβάσαι...