Οι αγάπες επερίμεναν στον κήπο
ένα πρόσωπο φίλο
δεν γνώριζα ποιο·
ήθελαν να φύγω
μα η σκιά δεν άφηνε λέξη
να πούνε·
και κοίταζαν βουβές
απ’ το πρόσωπό μου
στα δέντρα
κι εκείθε στον ουρανό·
ένιωθα τον πόνο τους
τον πόνο μου
ελυπόμουν μαζί τους
το χρόνο που έτρεχε μάταια
τη μέρα που έσβηνε άδεια
τη νύχτα που έκρυβε ακόμα
το πρόσωπο φίλο
που αυτές εποθούσαν
και δε θα ήρχετο πια.