Η κωδωνοκρουσία των αισθήσεων
μας καλεί στον όρθρο του έρωτα.
Γόνιμη γη των πιο λυγερών μίσχων
την μαύρη τουλίπα σου θα στοιχειώσω με φως.
Σκοτεινό χάσμα χωρίς φθόγγους
σε χωρίζω σε γράμματα για να μπορώ να σε συλλαβίσω.
Οι άνεμοι των πόθων μου βοούν
μέχρι να πάρουν το δικό σου πρόσωπο.