Είναι πράγματι ο καιρός πονετικός;
Να μην τον κατηγορήσω, Έμιλι, για ασέβεια;
Κι όλο αυτό το βάρος του ουρανού τρόμου;
Η παράφωνη μουσική του απογεύματος ολέθρου;
Το ξεσπίτωμα του ασβού;
Το ξεδόντιασμα του ζαρκαδιού;
Η κατάρα της θαλάσσιας χελώνας,
που αντί να γεννάει αυγά, φτύνει Αποκάλυψη;
θέλω το σπίτι σου να βρω, όπου κι αν είσαι θα `ρθω.
Θα με προλάβει στο πέρασμα, αστραπή, νερό,
ο δράκος ο φτερωτός με πολιτισμό στα λέπια
πώς πετάει, πώς κρύβεται, πώς ξερνάει τη δόξα,
θέλω, Έμιλι, να σε βρω, όπου κι αν είσαι, θα `ρθω.