«Είναι μια παράνομη γυναίκα»
Είπε ο νούμερο ένα δικαστής.
«και πρώτα πρώτα δε φοράει βέρα»
κατηγόρησε ο δύο
κουνώντας την γκρί περούκα του με στόμφο.
«δεν έχει τίτλο ιδιοκτησίας»
«ούτε σφραγίδα στον μηρό»
οι τρία και τέσσερα που ήταν δίδυμοι
μίλησαν ταυτόχρονα
και ανέμισαν τη μαύρη τήβεννο
έτοιμοι να πετάξουν.
«Διαθέτει το κορμί όπως και την ψυχή ελεύθερα»
ξερόβηξε ο πέμπτος λυπημένα
γιατί έπασχε από χρόνια δυσπεψία.
«Και το χειρότερο:ποιήτρια»
καταδίκασε ο έκτος και το διπλοσάγονό του
τρεμούλιασε με φόβο,
«ξέρετε από εκείνες που προφητεύουν τα μελλοντικά δεινά
ή χώνουν το κεφάλι μες τον φούρνο
ή ταξιδεύουν με το Όριεντ Εξπρές
πίνοντας τσάι σε ανύπαρκτα φλιτζάνια».
Αυτή τους άκουγε διαβάζοντας τα χείλη
γιατί η συχνότητα των λόγων τους δεν έφτανε στ’ αυτιά της,
άκουγε μόνο το τρέξιμο της χελώνας
που έτρεχε να προφτάσει τον λαγό
ή τον ήχο που κάνει ένα μπουμπούκι που ανοίγει.
Ύστερα έκοψε ήρεμα με το μαχαίρι το ένα στήθος
και πορτοκάλι το πρόσφερε στους δικαστές.
Το όνομά μου είναι Αντιγόνη,
φώναξε θαρραλέα
κι αυτός είναι ο δικός μου τρόπος ν’ αγαπώ.