Οι μέρες με φοβίζουν

μαζί και οι νυχτιές

εκείνες που πια τίποτα

δε με βαστά ορθό

μες τη θνητή μου φύση.

Δεν είναι αυτός ο θάνατος

αν κάτι τέτοιο νόμισες

μα οι στιγμές ανάμεσα

σ'αυτόν και την ζωή

π’ άλλο πια τίποτα

δε με βαστά στη γη.

Οι μέρες με φοβίζουν που γίνονται νυχτιές

στο ξέμακρο που τείνουν

απ'όλες τις ανάγκες και όλες τις χαρές.

Οι νύχτες με φοβίζουν που φέγγουν σαν ημέρα

κ'ίχνος πόνου δεν έχουνε μήτε και απολαύσεις.

Ενώ είμαι ζωντανός

τίποτα δεν αγγίζει

ω τη θνητή μου φύση.

Και τούτο είν χειρότερο

απ'τα οστά που μένουν

στον αποχωρισμό.

Όλα τους τρίζουν συνεχώς και με πονεί ο ήχος

γιατί είμαι ζωντανός και τραγουδούν πως τίποτα δε με βαστά στη γη.

Κι'αν ακουστεί η μουσική

όταν σε συναντήσω

άμα τ'αντέξεις βάστα με

πριν σ'αποχαιρετήσω

να πω πως κάτι βάσταξα σ’ όλη μου τη ζωή και ήσουνα εσύ.