Διακόσια είκοσι κιλά μυώνες
τένοντες νεύρα όρχεις και οστά
συγκρούονται·
στα χέρια τα σπαθιά
ενώ φυλάσσουν γύρω οι λεγεώνες
κι αποθαυμάζουν φρίσσοντας οι αιώνες
τα κάθιδρα και υπέρλαμπρα κορμιά
τα δύο ζωα
τόσο αρσενικά
της ομορφιάς και του θανάτου εικόνες.

Οι θώρακες φουσκώνουν·
κάθε φλέβα
σπάζει σχεδόν απ’ το αίμα που χτυπά
ενώ σε καθεμιά γυναίκα η Εύα
η Λίλιθ
τα αιώνια θηλυκά

καθώς το μέταλλο τα χαρακώνει
και η μυρωδιά του αίματος απλώνει

κοιτούν τα μελλοθάνατα κορμιά

απ’ τις αρένας τότε τις εξέδρες
της Ιστορίας τώρα τις καθέδρες

με βλέμματα
σχεδόν
ερωτικά.