Μα θα `ρθει και μια μέρα
που ξένα χέρια θ'ανασκαλεύουν τα χαρτιά σου
θ'ανασκαλεύουν την καρδιά σου
δάκτυλα παγερά'
και συ θ'ανατριχιάζεις
ανήμπορος να επέμβεις
καρφωμένος όπως θα `σαι στο Τίποτα
απ’ τη στιγμή που τα όνειρά σου
θα `χουν σκορπίσει -χιλιάδες νυχτερίδες
που τις ξάφνιασε το φως
και τις κατάπιε η αξεδιάλυτη νύχτα.
Είναι περίεργο μα η καρδιά του ανθρώπου
εξακολουθεί να χτυπάει σε λίγα χαρτιά γραμμένα
που ζούνε ακόμα κι όταν αυτός
έχει γίνει ένα με το σκοτάδι
ένα με τους ανέμους, ένα με τη βροχή.