Δυο πράγματα μού έχουν μείνει από τη μάνα μου:
ότι δε με ντρεπόταν καθισμένη με τα πόδια ανοιχτά
(Τι να ντραπείς ένα παιδί;)
κι ένας μακρύς κυνόδοντας
που προεξείχε απ΄το κλειστό της στόμα.

Ύστερα,
όσο τη σκέφτομαι,
θυμάμαι και άλλα.
Λες κι είναι όμως πάντα αυτά τα δυο οι προπομποί
στη μνήμη μου ν΄ανοίξει η μορφή της.

Τώρα
τη σκέφτομαι συχνά ένα σωρό κόκαλα΄
τα άσπρα κρέατα της θα έχουν πια χαθεί,
κείνο το δόντι θα υπάρχει – αν δεν έπεσε –
μαρκάροντας το κεφαλάκι της αιώνια:
σταμπάρισμα ανώφελο όμως για σας
και ίσως και για μένα,
αφού όταν είμαι δίπλα της
δε θα μπορώ να βλέπω –

μόνο απορώ
με ό,τι επιλέγει να θυμάται η ζωή.