Ένας φιλήσυχος άνθρωπος δέχτηκε κάποτε κι αυτός τον τελευταίο ασπασμό
έχοντας όμως προλάβει να ανοίξει μιαν καταπακτή στο φέρετρο,
η οποία τον οδηγούσε έξω από το πένθος των άλλων.
Πάντα έτσι ήταν η ζωή του, ένα βήμα πριν από το γέλιο,
ένα βήμα μετά τη θλίψη και τώρα με ακίνητο το σώμα μπορούσε να τριγυρνά,
ελεύθερο πια πνεύμα, στους δρόμους που μέχρι χθες
τυραννούσαν τα πέλματά του ζητώντας, επιτακτικά, χνάρια.

Ένας κοινωνικός άνθρωπος συνάντησε τον εαυτό του
ύστερα από χρόνια αυτοεξορίας στον κόσμο.
"Σε περίμενα" του είπε, ανάβοντας νωχελικά το τσιγάρο του.
Όταν πέθαναν, τους έθαψαν στο ίδιο σώμα.
Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιος είχε μιλήσει πρώτος.

Ένας αγοραφοβικός άνθρωπος κλείστηκε κάποια μέρα σε ένα ασανσέρ.
Έτσι όπως ήταν μόνος, άρχισε την ενδοσκόπηση περιμένοντας την εξωτερική βοήθεια.
Όταν μετά από ώρα άνοιξαν την πόρτα,
τον βρήκαν ημιθανή μέσα σε μιαν αποπνικτική μυρωδιά πολυκοσμίας.

Ένας πεφωτισμένος άνθρωπος έγινε μια μέρα μάρτυρας ενός ασυνήθιστου φαινομένου:
Από τα στήθη μιας νεαρής ζητιάνας έσταξε πέτρινο γάλα
κι έφραξε το στόμα του νεογνού το οποίο θήλαζε στην αγκαλιά της.
"Αυτές οι πέτρες θα γίνουν τα αυριανά του ρητορικά χαλίκια",
είπε με αυτοπεποίθηση, ενόσω το βρέφος δίπλα του ξεψυχούσε από ασφυξία.

Ένας ματαιόδοξος άνθρωπος επιθυμούσε διακαώς να κερδίζει την προσοχή των άλλων.
Η σκέψη δε πως στην κηδεία του θα αποτελούσε τον κεντρικό πρωταγωνιστή,
τον έκανε πάντα να περιφρονεί το θάνατο.
Όταν κάποτε επήλθε το μοιραίο, ξέσπασε τη μέρα της ταφής του
το μέγα σκάνδαλο με τον ιερέα της ενορίας
και τη γυναίκα του δημάρχου και πλέον ήταν πια πολύ αργά για να την αναβάλλει.

Ένας επιτυχημένος άνθρωπος δεν μπορούσε να αντιληφθεί το πώς γίνεται,
τη στιγμή που ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του ως ιδιαίτερο και μοναδικό,
να είναι επιτυχημένος μόνο για εκείνα τα δημιουργήματά του
που είχαν καταφέρει να εκφράσουν το κοινό αίσθημα.
Έτσι μέχρι το τέλος της ζωής του το ερώτημα
"Τελικά είμαι ξεχωριστός ή κοινός άνθρωπος;"
κρεμόταν πάνω από κεφάλι του σαν δαμόκλειος σπάθη.

Ένας άτυχος άνθρωπος αγόραζε κάθε μήνα ένα λαχείο χωρίς ποτέ του να κερδίζει τίποτα.
Λίγο προτού πεθάνει, κληρώθηκε ο αριθμός της τελευταίας αγοράς του
και το κέρδος ήταν ακριβώς το ποσό των χρημάτων που είχε ξοδέψει όλα αυτά τα χρόνια.
"Αυτός ο άνθρωπος στ’ αλήθεια υπήρξε πολύ τυχερός",
αναφώνησε ο λαχειοπώλης καθισμένος πάντα στην ίδια γωνία του δρόμου.

Ένας ετοιμοθάνατος άνθρωπος ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομειακού θαλάμου.
Για να περνά η ώρα του ζητούσε από τους φιλοξενούμενους
να διηγούνται τι βλέπουν έξω από το παράθυρο του δωματίου
το οποίο βρισκόταν, εν γνώσει του, στην πλευρά του ακάλυπτου.