Όλη η νύχτα σε ίλιγγο
Με μεταλλικές γωνίες
στερεώνω τη φωνή μου.
Ράφια γεμάτα ως επάνω
συλλαβές
αρθρώνω τα απαραίτητα
να καταλάβεις.

Τα μάτια ξέρουν καλύτερα
να πονούν
ανοίγοντας μικρές σιωπές
πέφτουν οι χείμαρροι
στο ποτάμι
πλημμυρίζει ο χώρος υποδοχής
δεν έχει άλλο δωμάτιο
για σένα
ενυδρείο το σπίτι από προχθές
αναπνέει σαν ψάρι
με δανεικό οξυγόνο.

Έτσι θα είναι και η ξενιτιά.
Μια κόκκινη κουβέρτα
να μην φαίνεται το αίμα
που την ποτίζει.