[στον Λ.Πούλιο]

Το γαλάζιο αστέρι όλο και χανόταν μακριά
Με τις χαράδρες και τα βουνά του,
Τις γαλάζιες θάλασσες και τους απύθμενους ωκεανούς
Οι φλέβες του φούσκωναν, οι μύες του τινάζονταν
Φάνταζε αέρινο και παρθενικό
Από την κάψουλα του διαστημόπλοιου
Όπου όλα βρίσκονταν στην πιο λογική τάξη,
Αστροπηδηχτές της τελευταίας στιγμής
Που πέταξαν στο διάστημα
Πριν τη τελευταία καταστροφή.
Σ’ αυτό το παρατηρητήριο
Που έπεφτε όλα τα άστρα
Και προσκαλούσαν και γέλαγαν
Ο υπεράνθρωπος της πιο Νιτσεϊκής εσχατολογίας
Χανόταν, χανόταν και ευτέλιζε
Τον γαλάζιο πλανήτη πριν την καταστροφή του.
Τότε ήταν, μετά το τελευταίο ευφυολόγημα
Που ήρθε κοντά του και τον αγκάλιασε
Μια στιγμή και μίαν ανάσα,
Όσο ν’ ανάψει ένας κόσμος, να λάμψει
Και να σβηστεί.

Κι αυτό ήταν το κλειδί που πάνω του
Κόρωσε η συγχορδία
Και η μουσική πλημμύρισε τα πάντα,
Φώτισε τα στοιβαγμένα βιβλία
Τις ζωγραφιές, τα άπειρα Te Deum,
Την ποίηση που ατέλευτο ποτάμι
Κελάηδισμα του αηδονιού την νύχτα
Εκστατικό και λυπημένο, ερωτικό
Μιας μόνης στιγμής και μιας ανάσας,
Όσο να ανάψει ένας κόσμος να λάμψει
Και να σβηστεί,
Κι όλα στροβιλίστικα τρελαμένα
Στο πιο παράξενο μινουέττο
Στο διαστημικό τους ταξίδι
Πάνω απο τις στεγες και τις καμινάδες
Πάνω από το στερέωμα του κόσμου
Μόνοι αυτοί, οι δύο.

Άντρας και γυναίκα ανέγγιχτοι
Και αλλοπαρμένοι
Οι μόνοι που ήταν, για να σωθούν
Με όλην την σοφία του κόσμου,
Με όλην την ομορφιά και την τέχνη
Σκορπισμένη ολόγυρα
Να σαγηνεύεται και να μαρτυρεί,
Να αποκαλύπτει και μα μαρτυρεί,
Να αποκαλύπτει και να χαμογελά
Ενώ κάτω, πέρα, μακριά
Ο γαλάζιος πλανήτης, ο μόνος
Που είχε ποτέ ζωή,
Φούσκωνε όλο και περισσότερο
Μικρές ρόδινες φλεβίτσες,
Μύες καλοδουλεμένοι τινάζονταν,
Τινάζονταν
Κι ήταν η ώρα πια
Που όλα θα τελείωναν,
Η καταστροφή θα ήταν πίσω τους,
Όλα θα γίνονταν χιλιάδες θραύσματα
Κι αυτοί θα `ταν οι μόνοι σωσμένοι
Σ’ αυτήν την κιβωτό προς το άπειρο.