Αυτή η γριά, κάτω απ’ το δέντρο,
έδινε κάτι στον καθένα που περνούσε
ας έμοιαζε φτωχή ζητιάνα.
Ένα ρόδι στον ένα
μια χούφτα σταφίδες στον άλλον
μαύρες ή ξανθές
και στον άλλον και στον άλλον
σ’ όλους κάτι, τέλος πάντων
και μ’ ένα κύπελλο νερό από μια στάμνα
που διατηρούσε δροσερή στη σκιά.

Εγώ άργησα,
κι όλα θα της είχανε τελειώσει φαίνεται.
Της είπα ωστόσο: καλησπέρα.

Αυτή, ας μη μου `δινε
ας μη μου `λεγε επί τέλους τίποτα,
ούτε και καλησπέρα.

Γιατί ωστόσο, άραγε, γιατί
μ’ εκοίταξε έτσι, σα φαρμακωμένη
κι έπειτα ανοίγοντας χωρίς μιλιά τα χέρια
μου `δωσε δυο μούντζες
μούντζες και μαύρα φάσκελα;

Γιατί;