Όπως κουρασμένη θα νυχτώνει η θάλασσα
κι από μακριά θ’ ακούγεται
να φτάνει ο αέρας τραγουδώντας
μες στις φυλλωσιές
κουρασμένος κι εσύ να βγεις στο μπαλκόνι
για να της πεις, αντίο, ταπεινά
χωρίς την έπαρσή σου για όλα τ’ άλλα.

Της θάλασσας, τονίζω κι επιμένω
ας μη σ’ αγάπησε ποτέ της
(έν’ άψυχο στοιχείο φυσικό,
πώς ν’ αγαπήσει;)
Της θάλασσας κι ας μείνει
πάντοτε θαλάσσης, θάλασσα, θαλάσση
θάλασσα
α, θάλασσα.