Να κοιταζόμαστε στα μάτια
και στο χρώμα τους να χανόμαστε.
Εμείς.
Κάτω απ’ την κουβέρτα
να τυλίγουμε τα πόδια μας.
Εμείς.
Να σου φτιάχνω καφέ, να βρέχει
και κάτω απ’ τη ζεστή στέγη
Εμείς.
Να καρδιοχτυπώ κάθε φορά
που το βλέμμα σου μ’ αγγίζει,
που δεν ξαναγαπήσαμε ποτέ έτσι.
Εμείς.
Να σκορπίζεται το χαμόγελό σου
σαν κομφετί χαράς πάνω στη μέρα μου.
Να γαργαλιέσαι με τα αστεία της νύχτας μου.
Να διπλώνεται η χαρά σαν ακορντεόν
και όπως ξεφυσά η πνοή
να ξεδιπλώνει πάλι πιο λαμπρή
η νότα μας, σαν μια χορδή
που γρατζουνάει τους χειμώνες μας.
Εμείς.
Να περνάνε οι γιορτές
σαν να `ναι βαγόνια
φορτωμένα μ’ εποχές
κι οι ράγες τους, τα χρόνια μας
που ξεγλιστρούνε σπίθες
και στην τροχιά την ανεξέλεγκτη
γεννιούνται οι αλήθειες.
Εμείς.
Ν’ ανάβουμε το τζάκι.
Να τρως τα κάστανα που σου ανοίγω.
Να φορώ τις κάλτσες σου εγώ
και να μη μιλάμε μα να ξέρουμε
πως ενώνεται η σιωπή μας
κι όσα δε λέμε θησαυροί
που μένουν κρυμμένοι
στην ψυχή μας.
Εμείς.
Να `σαι το στήριγμά μου το αόρατο
που πάνω του βαδίζω
μέσα απ’ της καρδιάς το μισοσκόταδο
τη πόρτα σαν ανοίγω.
Να `σαι εκεί χωρίς καμιά ψευδαίσθηση
ο άγρυπνος φρουρός μου
κι όταν πονάς να `μαι εγώ η ανακούφιση
που αγιάζει, στο τίποτα από κούραση
δεν την πειράζει και το εγώ έγινε εμείς
που όλα τα αλλάζει.
Εμείς.
Να γυμνώνεται ο κόσμος μπροστά μας
και η στιγμή δίχως άγχος να κοιτάζει
το ξεκαθάρισμα.
Να `σαι η γεννήτρια
που τροφοδοτεί τη σκέψη μου.
Να `μαι η οδός σου
προς τα μεγάλα μυστικά.
Εμείς.
Να σου δίνω ώθηση
και να παίρνω έμπνευση.
Να με γεμίζεις μ’ αθωότητα
και να σε τρέφω με ανδρεία.
Εμείς.
Εσύ και εγώ.
Εγώ. Εσύ.
Να `χουν όλα νόημα και ουσία.
Να `ναι η ένωσή μας συνουσία.
Εγώ σε σένα. Εσύ μέσα από μένα.
Συνουσία.
Κάπου εκεί δοσμένοι στο εμείς.
Εμείς στη Δημιουργία.