Πιο πέρα απ’ το όνειρο, η σκέψη δεν υπάρχει,

μόν’ η ψυχή παρατηρεί, βλέπει και καταγράφει.
Μια ουτοπία λευκόχρυση στήνει χορό στη νύχτα.

Πόση αιώνια ομορφιά για τα φθαρτά μας μάτια!
Το Γύθειο λούστηκε με φως και ακριβό ασήμι!

Την πέτρινη θωριά του Ταϋγέτου,
δειλά τ’ Αυγούστου η πανσέληνος αγγίζει,

με το χλωμό της φως τον αγκαλιάζει,
την πέτρινη ψυχή του συγκλονίζει!

Αγέρωχη η καρδιά του αναριγά
στη σπάνια ομορφιά εκστατική,

την αργυρή αρχόντισσα σαν αποχαιρετά,
δάκρυ, δροσιά, φιλί ως την αυγή!