Τι σου `μελε να πάθεις, Βήγα,
κακότυχη πατρίδα.
Μπήγα, `συ είχες μαύρη μοίρα.
Αύγουστος ήτανε, σαν σήμερα,
όταν της γενοκτονίας σου τα κόκκινα τα σύννεφα
σε σκέπασαν μια για πάντα.
Δεν ήρθε μόνο το επιτελικό σχέδιο του Κεμάλ.
Ήρθε πρώτη η μανία των φανατικών.
Από κοντά κι οι Κούρδοι
κι όλες οι φυλές του Ισραήλ μαζί...
σκέτη γενοκτονία.
Ποτάμι το αίμα το `χυσες,
Βήγα μου, κακότυχη πατρίδα μου.

Όλο τον Σεπτέμβρη
του χίλια εννιακόσια είκοσι δύο
βρώμαγε η πάνω γειτονιά σου,
ο Ρουμ-μαχαλάς σου.
Βρώμαγε από το αίμα των Ρωμιών.
και το ποτάμι σου, ο Γρανικός ο ποταμός...
ήταν κόκκινα όλα ως πέρα, ως τη θάλασσα.

Τουμπανιασμένα, κατακρεουργημένα,
άλλα με κεφάλι κι άλλα χωρίς το κεφαλάκι τους
πηγαίναν μια από `δω και μια από `κει
τα κουφάρια των γκιαούρηδων.
Το ποτάμι μεγάλο, ξακουστό,
γιατί εδώ στον Γρανικό
ο Μεγαλέξανδρος ξάφνιασε το σκοτάδι της βαρβαρότητας
κι ήταν ο πρώτος που τον κοκκίνισε,
αλλά, όχι κι έτσι βρε, μάνα μου,
και δεκατριώ’ χρονώ’ παιδιά να σφάξει
και δεκάχρονα `ρσενικά να χαλάσει ακόμη!
Όχι κι έτσι!
Θάμαξαν τα μάτια μου απ’ την κακή σου τύχη
μάνα, καημένη μάνα.