Να βρω μια πράξη μου αληθινή στη ζωή μου
δεν μπορώ και μόνο λάθη επί λαθών συσσωρεύω.
Να οδηγήσω μιαν απόφασή μου μέχρι τις ακραίες συνέπειές της
δεν τόλμησα, δηλαδή να πω π.χ. είμαι «αριστερός»
και να πάω μόνος μου, ας πούμε, να... φυλακιστώ
για να ξεπληρώσω την ενοχή τόσων και τόσων λαθών.
Μια νύχτα του Γενάρη δεν πήγα με τους άστεγους να κοιμηθώ
ή να κατεβώ στο Σύνταγμα έχοντας στα χέρια μου
μιαν αγκαλιά τριαντάφυλλα να τα μοιράσω
(γιατί αυτό κάνουμε όλοι, δίνουμε μόνο ό,τι έχουμε)
στους ματατζήδες που μας χτυπούν στις πορείες.
Ή να νοιαστώ αληθινά για τα παιδιά που πνίγονται
καθημερινά στη Μεσόγειο ξεσκεπάζοντας την υποκρισία
των Αρχών και... να μην ξεθυμαίνω
γράφοντας γι’ αυτά ποιήματα στο FB.

Μ’ άλλα λόγια, τελικά είμαι βυθισμένος στο λάθος, στο ψέμα
και τη μετριότητα. Κι αν σας ζητώ να με συγχωρέσετε γι’ αυτό
είναι μόνο γι’ αυτές μου τις λέξεις εδώ, πιστεύω, τις αληθινές!
Ή μήπως κι αυτές... συγχωρέστε με.