Απ’ όλα τα κεφάλαια της γραμματικής
με συγκινούσε πάντα πιο πολύ
εκείνο εκεί το βάρβαρο που εκθέτει
τα πάθη, τα παθήματα των φθόγγων

κράσεις, εκθλίψεις, συναιρέσεις
αγώνες μέχρις εξοντώσεως στο τρομερό
πεδίο των φωνητικών χορδών, ποιος ήχος
θα πέσει πιο καλά στ’ αυτί, ποιος τρόπος, ποια
θυσία κάθε φορά να εξορκιστεί
το άγος της ανούσιας χασμωδίας, αγώνες
με χίλιες αφορμές, χίλιες αιτίες, μάχες
άλλοτε αργόσυρτες, βουβές χιλιάδες χρόνια
υπόγειες, άλλοτε
ξαφνικές κι απρόσμενες, αγώνες
θύματα αναρίθμητα, φωνήεντα
σιγημένα

κράσεις, αποβολές, αποκοπές, αγώνες
ανελέητοι
στη ζούγκλα την απέραντη του λόγου
ποιος χάνει εδώ, ποιος χάνεται
πιο πέρα, λύκος
ο φθόγγος για τον άλλο φθόγγο
καθώς εφθέγξαντο οι γνώστες κι οι σοφοί
από αιώνων για το γένος
των ανθρώπων
ο θάνατός σου η ζωή μου, θύματα
αναρίθμητα, φωνήεντα σιγημένα, στέκει
καμιά φορά στη θέση τους η απόστροφος, μικρό
σημάδι σαν ενθάδε κείται ή όπως
εικόνισμα στην επικίνδυνη στροφή
που `φαγε κόσμο και κοσμάκη

κράσεις, ενώσεις, αφαιρέσεις
αφομοιώσεις, συνιζήσεις, δεν τελειώνουν
προτάξεις, μεταθέσεις, αναπτύξεις
συνεκφωνήσεις, αλλαγές
τροπαί συμφώνων

σ’ αέναη κοσμογονία οι λέξεις
όπως νησιά σε ηφαιστειώδη θάλασσα, αθήρματα
γεννήματα παθών
σπανίως
μένουν απαθείς
και ακέραιαι όπως
επλάσθησαν, συνήθως
συμβαίνουν εις αυτάς διάφορα
πάθη, αποφαίνονται απαθώς
οι γλωσσολόγοι
γρήγορα γίνονται όλα τους μαθήματα
όπως και κάθε πάθημα, μας τα διδάσκουν
στο σχολείο

στο οικείο κεφάλαιο της γραμματικής
όπου άλλωστε όλα καταλήγουν, όπως
τα Άγια Πάθη σε μια Σύνοψη
στο οικείο κεφάλαιο της γραμματικής
ετούτο το ατέλειωτο
Μεγαλοβδόμαδο των φθόγγων
ανήξεροι κι αδιάφοροι περνούν
οι χρήστες, ο καθένας τους
κι από ένας Πόντιος Πιλάτος
κι ο ποιητής, πρώτος αυτός
Ιούδας Ισκαριώτης πανδεινοπασχόντων φθόγγων
εκστατικός μπροστά στο Γολγοθά τους, δοκιμάζει
κι ο ίδιος του ξυδιού τη γεύση, τη χολή, του στεφανιού
τ’ αγκάθια τον κεντρίζουν

πάθη των φθόγγων, πάθη των ανθρώπων
ἴδε
ὁ ἄνθρωπος, Ιούδας και Ματθαίος
εσταυρωμένος.