Στο κέντρο ο κήπος το φως λιγοστό

κουρεμένο γρασίδι δυο πάγκοι

μια αρχαία πέτρα παρακολουθεί τις εποχές :

ο μόνος διαχρονικός επισκέπτης

μια γροθιά στο στομάχι

τα ονόματα των πεθαμένων παιδιών στο περιστύλιο

τα φροντίζουν καλόγριες λευκές

με ατάραχη όψη μου λένε :

τι τον φοβάσαι το θάνατο; υπάρχει !

δε θα τις έπειθα ποτέ για το αντίθετο

γι αυτό καταλήγω να προσεύχομαι σε ερημοκκλήσια

σβησμένα κεριά και σήμαντρα

μια άγια σκόνη στροβιλίζεται απ ` το φεγγίτη

εκεί οι δαίμονες και οι θεοί εκεί

γονατίζουν εντός μου

στη μια και μοναδική φορά που συνυπάρχουν

ξένα ονόματα

σε αποτυπώματα από παλάμες παιδικές πολύχρωμες

μα θα μπορούσε να ήταν

Κώστας Μάριος Ζωή

θα ήταν η Ζωή που έπαιζε εδώ ανύποπτη :

μια κόκκινη παλάμη και στο κέντρο μια καρδιά -

εκείνη που σταμάτησε

σου πάει ο θάνατος ζωή !