Θέλω να

γράψω

και γλιστρούν

οι λέξεις

όπως σε όνειρο

όπου πετάς

δίχως ορίζοντα

σ’ ένα τοπίο

τρύπιο.

Κι εγώ

που είχα φυλαγμένα

τόσα γράμματα

τόσα ψηφία να

γυμνάσω στο

χαρτί,

να πω τα πένθη

που δεν

ιστορήθηκαν ακόμα

τις καταποντισμένες

μέρες

που θήλασαν

ξένη τροφή

και ζήσανε,

πώς αναστήθηκαν

οι ώρες

με λίγο γάλα

δανεικό,

βρίσκομαι ξαφνικά

εξόριστη.

Στο μεταξύ

προφτάσαν

άλλοι.

Δεύτερη,

είπα στον εαυτό μου,

πάντα δεύτερη

θα έρχεσαι.