Αργούσε με κοινοβουλευτική συνέπεια το λεωφορείο Στα μεταλλικά σπλάχνα να καταβροχθίσει Πολτό κοινόν ιδρώτα Κολώνια διαφυγής με συνοικιακή σημαία ευκαιρίας Ρούχων μυστικοπαθείς απομιμήσεις Κι εντόσθια λαϊκή σιωπή βουτηγμένη στο μέγα σάλαγο. Ένας Παντελής απ’ τους πολλούς Κομμάτι δυσδιάκριτα γερμένος Με πινελιές στάχτης στα μαλλιά Κι όπως η θέση του επιβάλλει, φρεσκοσιδερωμένος Ορθός στης στάσης όλων τους τη μαζική αιωνιότητα Κοιτάζοντας δίχως να βλέπει κι ούτε τη σκέψη του να νιώθει Με ζαλισμένο -πολλοί θα `λέγαν ζαρωμένο- το μέσα της καρδιάς του Τ'αντικρινά βουνά εξιστορούσε Όπως χιλιάδες απ’ τα εθνικόφρονα μεταλλεία ομογενείς του Με την παλέτα του νόμιμου εμπαιγμού και της «δημοκρατίας» «Πάντα κατηφορίζουν οι πλαγιές, απ’ την κορφή στη ρίζα Και πέρα απ’ την τσουλήθρα τους, Για σαλταδόρους στην ηχώ που μας κακοποιεί Κάποιου οπωσδήποτε -όπουλου ου ου -μανλή ου ου -νδρέου ου ου Κι ανηφορίζουν μόνο, από τη ρίζα στην κορφή Και πέρα από τ'ατέλειωτο, Για όλους τούς ανώνυμους που Σίσυφος βαφτίστηκαν Δίχως ηχώ καμιά το άχτι τους ν'αντιλαλεί». Το λεωφορείο αργεί. Ακόμη ένας γύρος.