Κοίτα, είχα μια δεξαμενή
δέντρα πολλά και δίαιτα αρμόζουσα.
Και ήρθε ένα φεγγάρι πλεούμενο
και στις Μηλιές έτρωγε σύμφωνα.
Μιλούσα στην κιθάρα με άσπρο καθαρώτατο Ιονίου.
Κι ωφέλεια η υγρασία του Μαγιού,
πεζούλια λιονταρίσια, μες στον ύπνο.

Κατεβήκαμε μετά στο λιμάνι
κι είδα τους επιζώντες περιμένοντας
κι αργούσε να φανεί το πλοίο.
Κι άγγελος επάνω στους ιστούς
το καλοκαίρι φορτωμένο με κόμπους λεύκας
δίψαγε. Περπάταγε επάνω στα νερά..

Περίμενα μαζί τους την αυγή των ποντικών.
Ένας πατούσε λίρες στην όχθη του μεσημεριού,
ψιθύριζε εξισώσεις. Το βουνό περνούσε μέσα του
ανενόχλητο.
Άλλος με συμβουλές στους νεαρούς επυλίδες
για την πορεία του τσιμέντου, ως ανερχόμενη εσπέρα
μέσα στο φέγγος.
Και ο κύριος νομάρχης, αναμένοντας την άφιξη
των ποντοπόρων.

Την άλλη μέρα φύσηξε φλεβίτιδα και βάκιλους
ήρθε το πλοίο και ο άγγελος μαστίγωσε τα κύματα
κόκκινο χαλί στον κύριο νομάρχη.
Μου βγήκε ο Αρχίλοχος και εσάστισα
την παρατάω την ασπίδα. Θα ακουστώ.
Κι άλλη δεν έχει. Δεν έχει άλλη.
Μήτε και λεύκα, ούτε δεξαμενή,
ούτε και δρόμοι υγρασίας,
ούτε αναμονή του πρωινού
ούτε μπαζάρ χριστουγεννιάτικα της Κυριακής
με άρρωστες γούνες, ζωγραφισμένα μέτωπα... Ούτε...

Κοιμήθηκε μια μέρα, που στο ρόδι φύσαγε θάλασσα
πριν κοιμηθεί υπήρξε Οδυσσεύς, μια μέρα...