Τόλμησα επικούρεια
στροφή της ζωής.
Στα πενήντα μου.
Τη στιγμή που άρχισε
να λιγοστεύει ο πληθυντικός,
να περιορίζεται σ’ ένα εκλεκτικό συμμάζεμα,
αφήνοντας για πάντα πίσω του
την ερυθριώσα αφύπνιση
μετέωρης θηλυκότητας.

Στο δρόμο άρχισαν οι περιπέτειες.
Πρώτα αντέδρασε η συνήθεια.
Τα καλώς ή κακώς κείμενα.
Ύβρις να διαταράσσεις
το αδιατάρακτο της επανάληψης.
Και τι θα απογίνουν
όλοι όσοι επένδυσαν
στη συγγένεια των εθίμων;
Πού θα καταλήξουν
οι τελετές της καθημερινότητας,
αν απουσιάζει ο τελετάρχης;
Στη συνέχεια επαναστάτησαν
τα συναισθήματα.
Ποιον αγαπάς περισσότερο,
εμένα ή εκείνον,
τον έναν ή τον άλλον;
Παραβαίνεις
τον εκ γενετής νόμο
της αποκλειστικότητας.

Ε! Λοιπόν, τιμωρείσαι για το θράσος
να ανασταίνεις "χαμένες πατρίδες".
Καταδικάζεσαι για συμμετοχή
στο ατελεύτητο Ποίημα του κόσμου.

Εσύ, γυναίκα λησμονημένη στη σιωπή,
πώς τόλμησες τελικά να φιλήσεις εσένα;