Μέρες απόγνωσης
νύχτες μοναξιάς
βδομάδες, μήνες, χρόνια
προσμονής...
Ένα σου χαμόγελο,
ένα χάδι
που ποτέ δεν έφτασε.
Κάτοικος άγνωστης πόλης
χωρίς διεύθυνση
χωρίς όνομα στο κουδούνι.
Αυτή ήταν πάντα η ζωή μου...

Ουρανός βαρύς και μουντός.
Μέρα βροχερή και υγρή
ενός χειμώνα που μπαίνει
και καταλαμβάνει κάθε κομμάτι
της ψυχής και του κορμιού.
Το ρίγος που σε διαπερνά
δύσκολα μπορείς να πεις
αν είναι από το κρύο
ή από τον φόβο.
Οι ώρες περνούν
χωρίς να μπορείς να διακρίνεις
την αλλαγή στο φως της μέρας.
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος
και η ζωή.
Και συ, συνεχίζεις
σ’ ένα δρόμο που
δεν σε βγάζει πουθενά.