Σειρην΄, αγάπη μου εσύ,
ως πότε πλέον στο νησί,
στην θάλασσα κλεισμένη,
στο κύμα βουτημένη;
Δεν εβαρέθης τες σπηλιές,
και των ανέμων τες φωλιές:
Ως πότε τα πελάγη;
-η φλόγα να τα φάγει!
Πως έχει τόσ’ υπομονή
η αηδονίσια σου φωνή,
να την ακούν μονάχοι
στα κύματα οι βράχοι;
Άμποτε ν’ άρχιζε νοτιά
με σιγαλή φυσηματιά
τα ίσια να φυσήξει,
στη γη μας να σε ρίξει.