Το δέντρο στο δάσος, τα κλαδιά του
με τα πλατύφυλλα που ήταν ένας
πρασινωπός ουρανός κάτω από τον οποίο
καθόμουν, κόπηκε — και παράνομα – για να ζεσταίνει
τα σπίτια αυτών των μπάσταρδων που το έκοψαν.

Η κάθε μέρα είναι ένα κεφάλαιο μοναξιάς.
Η μοναξιά αναμασιέται, ρετουσάρεται,
αναστηλώνεται, δεν αντιγράφεται,
είναι το σήμα κατατεθέν του κάθε ατόμου.
Μοναξιά δεν είναι σφάλμα του εκτυπωτή.
Δεν προκαλείς μελανιές στις σκιές.
Μοναξιά είναι μια πόρτα που κλείνει με βρόντο
και σε πετάει πίσω σε ένα παρόν
που δε θέλεις να ζήσεις,

Αλλά ξέφυγα από το θέμα μου. Αναφερόμουνα
στο δέντρο του δάσους που η ανάμνησή του
θροΐζει μέσ’ στ’ αυτιά μου: Αλίμονο, αλίμονο.