Τόσα λόγια σκέφτομαι και γράφω
ώρες αμέτρητες
σπασμένα ρολόγια
και στιγμές ζωής που εξαντλείται
σαν τον αγέρα
που στα φυλλώματα ξεχνιέται
Κοριτσάκι μικρό με φουστάνι λευκό
στα χωράφια χορεύει
Την κοιτάζει βλέμμα αετού
φύλακας κάθε κακού
κλείνει στα φτερά όλους τους ουρανούς.
Το βλέμμα σου πάντα στο βλέμμα μου
κι ένα τσαμπί σταφύλι στη χούφτα
Καμμένο το πρόσωπο του μόχθου
Στην πόρτα μπαίνεις πάντα με τα χέρια
γεμάτα ζωή σπαράζουσα
Σπουργιτάκια εμείς,
γύρω σου τσιμπολογάμε
αγάπη.
Και μεγαλώσαμε και άσπρισες
σαν τους σοβάδες του σπιτιού
Μα έμεινες γιος του κεραυνού
και μ’ έμαθες τίποτα να μη φοβάμαι.
Ότι έχω να το πω
αληθινή θες να `μαι...
Λόγια πολλά μοναδικέ άντρα
που στην αγκαλιά σου νιώθω άνθρωπος.
Ένα μόνο έχω να σου πω,
που σε κανέναν δε το είπα, γιατί δεν άξιζε...
Το κοριτσάκι το μικρό με το φουστάνι
το λευκό
φωναζει στην πλάση εκστατικό
Πατέρα, να `ξερες πόσο σ’ αγαπώ....!