Και ο νέος όμορφος πλανόδιος πωλητής μιας κόλλας
που την πουλούσε με τόσο ζήλο
σου είπε: «Πάρε, είναι πανίσχυρη».
«Τι να κολλήσω;» του απάντησες.
«Κολλάει τον ήλιο με το φεγγάρι;
Κολλάει χιόνια με φλόγες;
Κολλάει εκείνο με το άλλο;
Το άλλο με το άλλο, το κολλάει;
Κολλάει πρόσωπα, χρόνια κομμένα στα δυο
που σε κοιτάζουν εκλιπαρώντας για μία ένωση;
Σπασμένες μνήμες, το χρόνο με το χρόνο, τον κολλάει;»

Κι ο πωλητής απομακρύνθηκε χαμογελώντας
κι αφήνοντάς σου πάνω στο τραπέζι
το απροσδόκητο και μια κλεψύδρα.