Μέρες τώρα, λίγο πριν το μεσημέρι,
μια νεαρή Ρουμάνα περνάει από τη συνοικία μας
με το καροτσάκι του μωρού της.

Τονίζοντας έντονα τα φωνήεντα της φράσης της
που δίνουν στη ικεσία τραγικότητα κι απελπισία,
εκλιπαρεί για ελάχιστα χρήματα,
εξασφαλίζοντας έτσι το γάλα του παιδιού της.

Μετά τις επίμονες γύρες στις γειτονιές
και τις παρακλήσεις στον ίδιο ρυθμό,
η Ρουμάνα καταλύει πάντα
στο ίδιο σκιασμένο παρτέρι του πάρκου,
αφήνοντας το καρότσι
δίπλα σ’ ένα ανταριασμένο πλάτανο,
που σαν δροσερή σκέπη
καλύπτει μεγάλο μέρος της πλατείας.

Ενώ το παιδί της κοιμάται,
αυτή ανάβει το πρώτο της τσιγάρο.
Γέρνοντας απαλά το σώμα της
στον κορμό του δέντρου, κοιτάζει ολόγυρα
τον κόσμο που διέρχεται σαν την λεία
που της χάρισε και τη μέρα αυτή, ανυποψίαστη,
κάτι από το περίσσευμά της.