Πίσω από το μέτωπό σου κοιμάται η θάλασσα
Εσύ ξυπνάς κάθε καρδιά του χειμώνα
Και τότε με τα χαμίνια του δρόμου
Τρέχει ο τρελός ο ήλιος και τρομάζει
Την πολιτεία τα μπουλούκια από τους ανθρώπους
Την τάξη των ζωων
Βγαίνουν από τα δάση τα φαινόμενα
Ντύνονται με το φως της χλόης
Σε γλώσσα που την κατανοεί ο αγέρας
Και την αποστέλνει
Αρθρώνουν τα μυστικά των ποταμιών
Που νύχτα και μέρα κελαηδούν τώρα
Σε όλα τ’ αυτιά πάνω απ’ την ομίχλη.