Φεύγει το χέρι μου σου λέω
εκεί που πάω να γράψω να `σου ένας διάολος πετιέται και μου λέει για το ύφος.
Φεύγει το χέρι μου
κι ένας φόβος
πως ποιητές του κώλου θα γίνουμε αν συνεχίσουμε να μασουλάμε τα χαρτιά μας
μια συμμορία γραφική κι ένας κύκλος δήθεν μυστών μυστικιστών
έχει και την αμφισημία της η ποίηση.

Σκίσε τα χαρτιά σου ρε
βγάλε τη σκέψη σου να πάρει αέρα
να δει πώς μυρίζει η μοναξιά έξω απ’ τους τοίχους
η απομόνωση δε μένει πια στο δωμάτιο
πήρε τα μπογαλάκια της κοιμάται στο παγκάκι
κι εκεί –όχι αστεία– δεν έχει παρέα.

Τι το γράφεις το ποίημα ρε
αν δεν έχεις σκοπό ν’ ανάψεις έστω έναν άνθρωπο,
οι ποιητές έγραψαν τ’ όνομά τους με κεφαλαίο κι έγιναν γραφιάδες.

Σκαφτιάδες να `ναι οι ποιητές ρε
να σκάβουν-ψάχνουν στα σκουπίδια και στα μαλάματα
να σκάβουν πιο μέσα απ’ το στόμα να βρουν τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Ανείπωτες λέξεις που `ρχονται στο φως τα ποιήματα
αυτά μόνο
κι όχι οι ποιητές παντοκράτορες της σκέψης
τεχνίτες του λόγου σου λέει
και πώς θ’ ακούγεται καλύτερα το α και το ε
μα τι θα λέει;
Σε ποιον;

Εμένα τα ποιήματα με φτύσανε
γιατί δεν έχω δύναμη να σκάψω ως εκεί,
φοβάμαι μη στο δρόμο χάσω τα πνευμόνια μου,
το γκόμενο τη μάνα ή τη δουλειά.
Αυτός είναι ο κόσμος κι αυτοί είμαστε εμείς
μα ποντάρω: Αυτός ο κόσμος είμαστε εμείς (πέντε λέξεις)
και το λακωνίζειν κι η πύκνωση προτερήματα ν’ αναλύουν.

Το ποίημα
κοιμάται μόνο του τα βράδια
βλέπει τους φίλους του μόνο πιωμενο
κι όταν το βάζουν να δουλέψει κάνει κατάληψη ή απεργεί
κάποιοι το είπαν και σαράκι
ποιο;
Το ποίημα;
Το ποίημα είναι το μοναδικό που καταφέρνουμε ν’ ακούσουμε απ’ τον εαυτό μας,
ρώτα όποιον ξέρεις,
διάβασε του σύγχρονους, μοντέρνους, κλασικούς χωρίς να ονοματίσεις
κι άμα τον δεις να κλείνει τα μάτια δε σε βαρέθηκε
τη φωνή του ακούει
ο Στίγκας το `πιασε τη φωνή μου ρε κι ας μην έχω να φάω
–πάλι ο διάολος πετιέται να λογοκρίνει και μου λέει ποιος είσαι εσύ;
Και να πεις: "Είναι κι άλλοι μα αυτός μου `ρχεται πρώτος"
πού την πετάς τός η ιστορία; –
Δεν είμαι εγώ όμως φίλε
το γραφτό είναι
κι ούτε καν το γραφτό μου
μα το γραφτό του κάθε κανενός που γίνεται του κάθε ενός
μπουχτίσαμε από ήρωες και πάσχουμε από μύθους
και μη μου πεις πάλι για ύφος και καλλιγραφία
είμαι τύπος λαϊκός θα στο πω να τελειώνω
με συμμορίες δεν έχω σχέση
μόνο με φίλους.

Κάν’ τα γραφτά σου μπουγάδα να δακρύσουν τα γράμματα ρε
το μελάνι που θα στάξει θα γίνει ένα όμορφο ποίημα
και για να μην το ξεχάσω
πριν που `πες για την ιστορία
δεν είναι μια πιπίλα η ιστορία, μια ρώγα πλαστική
μα είναι σαν το φαΐ που τρώμε από μικροί
έχει κάτσει στα νεφρά μας δε φεύγει έγινε πέτρα
και πού και πού μας φέρνει κολικό χειρουργεία και χάπια και κλάμα.
Το ποίημα – ναι είναι αυτό που γίνεται κόμπος στο στήθος σου όταν την κοιτάς
όταν στριφογυρίζεις τη νύχτα σε στρώμα από καρφιά
όταν ακούς Πρετεντέρη κι όταν τρως χημικά
–ο διάολος πάλι συμπαθάτε με έχω τον κολικό μου κάνω αιμοκάθαρση μέρα παρά μέρα
δεν μ’ αφήνουν να πίνω νερό κι ο γιατρός μου συστήνει ένα κλύσμα κάθε πρωί

μια μέρα θα κατουρήσω όλο το αίμα μου και θα πεθάνω
όμως πάντα π ά ν τ α θα γράφονται ποιήματα.