Σε μια ουρά
σε μια γιορτή
σε ένα λεωφορείο
ο ποιητής
βγάζει από την τσέπη του ένα μακρύ στίχο από μετάξι
κι ενώνει τα χέρια των ανθρώπων.
Ύστερα παίρνει μία σβήστρα
σβήνει τις γραμμές του ανέφικτου από τα πρόσωπα
κι αφού βουτήξει το μελάνι του στο θάνατο
τονίζει τις φωνές της αντίστασης.
Τέλος, αφήνει μία λέξη κόκκινη ελεύθερη στον ουρανό.
Και αποτραβιέται ξανά ο ίδιος
στην άκρη του ανείπωτου.