Σε ψηλά δέντρα σε θάμνους και σμυρτιές
ποιο συναπάντημα πουλιών κυνηγημένων
είδε ποτέ το φως ο ήλιος του χειμώνα;

Ήτανε κάποιο ψυχρό απόγευμα
με την ευγένεια της τέχνης σχεδιασμένο
σε σκιερές αυλές σε τοίχους πιο αρχαίους

που σε βρήκα
κι όπως το πένθος σέρνει το χορό
βρήκα κι εγώ χαρά κοντά σου.

Ξέρω στην άγρια νύχτα
το πολικό αστέρι ακλόνητο
φωτίζει τον απελπισμένο ναύτη.

Ω! Μη μου χαθείς ελπιδοφόρο αστέρι
χρυσόθωρο ερωτικό θαλασσινό μου αστέρι.