Κυριακή μεσημέρι, η τελευταία του Ιουλίου.
Τριάντα έξι βαθμοί Κελσίου
και στον δρόμο ψυχή.
Στο δωμάτιο μια μέλισσα κι εσύ,
ύστερα από ένα πλούσιο φαΐ,
με τις μουσικές του κόσμου να εναλλάσσονται στην τηλεόραση
και να μπορείς, να γίνεται, να παρακολουθείς
μοναχά την κίνησή της στο τζάμι, λέγοντας:
"Εαν προχωρήσει ένα χιλιοστό δεξιά,
θα γίνει αυτό. Το άλλο, αριστερά".
Να μπορείς, να γίνεται, να απολαμβάνεις
την παραλυτική ραθυμία του θέρους.
Εν ειρήνη! Εν ειρήνη δεδομένη
και ως εκ τούτου παντελώς υποτιμημένη.
Ως που ξαφνικά
εισβάλλει η φρίκη γύρω σου, μέσα σου, από το πουθενά,
καταδεικνύοντας για πολλοστή φορά
το εύθραυστο των πραγμάτων και των ισορροπιών.
Δεν υφίστανται δεδομένα.

Κυριακή, η τελευταία του Ιουλίου.
Τριάντα εφτά παιδιά νεκρά.
Πρωινός βομβαρδισμός στην Γκάνα.

Τα πλάνα τα τηλεοπτικά; Παιδιά.
Δύο, πέντε, δέκα χρονώ. Παιδιά.
Βουτηγμένα στο αίμα, άψυχα, διαμελισμένα.
Ανθρώπινα συντρίμμια στις αγκαλιές των πατεράδων.
Και οι μανάδες!
Οι μανάδες με τις μαύρες τις μαντίλες,
σα φτερούγες άγριων πουλιών!
Και το ουρλιαχτό τους!
"Έχω τρία παιδιάαα...εκεί μέσααα...".
Το ίδιο ουρλιαχτό που διαπερνά αιώνες βίας,
αδικίας, καταδυνάστευσης, βαρβαρότητας
και φτάνει ως τις μέρες μας,
εκείνο, που κουρελιάζει
κι όσο υπάρχει θα κουρελιάζει
τον ανθρώπινό μας πολιτισμό.
Αυτό το ουρλιαχτό,
δεν έχει λέξεις περιγραφής.

Ποιος το άκουσε;
Ποιος το ακούει απ’ όλους αυτούς τους τρανούς;
Παίρνουν τις αποφάσεις πάνω στο γυαλί,
μέσα σε μια γυάλινη ζωή.

Εσύ το άκουσες;
Γιατι δεν το ακούς;
Μα, μήπως, δεν ακούς και τη βοή στον δρόμο!

Μεσημέρι και στον δρόμο ψυχή.
Σιωπή.

Πού είσαι;
Πού είμαι;
Πού ξεχαστήκαμε όλοι μας;