Τη στιγμή που ο ήλιος εισχωρεί στο κάδρο
ο άτολμος
εκείνος
ανιχνεύει στη λιπόσαρκη εικόνα του
την ασυμμετρία ως αγωνιώδη διάσταση
αναμένει
την ανατροπή της εικόνας
που θα του φέρει η αφαίρεση
με ένα εναέριο φύσημα
Τρυπιέται με ενέσεις θάρρους
γίνεται αόρατος
και αυτοθαυμάζεται
προσπαθώντας να δει αυτό
που δεν βλέπουν οι άλλοι

εκείνη
η σκεπτόμενη γυναίκα
ανθυγιεινή για τον περίγυρο
θύμα της ανησυχίας της
προορίζεται για συγκεκριμένη χρήση,
όλα τα στολίδια είναι περιττά

Δεν ήθελες τίποτα το περίπλοκο
απλώς να ζαλίσεις τον αφηγηματικό χρόνο
με το διαπεραστικό βλέμμα της ακινησίας
να κλυδωνίζεσαι ανάμεσα
στο αφηρημένο και το ακατανόητο.